عقاب

شعر دزدی

روزی انوری در بازار بلخ می گذشت ، هنگامه ای دید . پیش رفت و سری در میان کرد . مردی را دید که ایستاده و قصاید انوری به نام خود می خواند و مردم او را افرین می خواندند. انوری پیش رفت ، و گفت : ای مرد ، این اشعار کیست که میخوانی ؟ گفت اشعار انوری . انوری گفت : تو انوری را می شناسی ؟ گفت : چه می گویی ؟ انوری منم ! انوری بخندید و گفت : شعر دزد شنیده بودم اما شاعر دزد ندیده بودم.

ایجایی تا...

مرد داخل سلول انفرادی بود .
برای چه مدت و به چه جرمی ؟ خود نیز نمیدانست.
زبان به شکوه گشود .
خدایا ! آخر برای چه؟ تا کی؟
زندانبان لیوانی چای برایش آورد.
مرد به لیوان پلاستیکی نگاهی کرد.
از کثیفی لیوان حالش به هم خورد.
چای را درون دستشویی خالی کرد. و سعی کرد لیوان را تمیز بشوید.

یک آن فکری مانند جرقه در ذهنش جاری شد.

تو اینجایی، چون باید باشی تا تمیزت کنم
اینجایی تا به گذشته ات بیاندیشی
اینجایی تا تطهیر شوی
در حضور من
و در خلوت با من

مرد گریست...

خداوند اینگونه با بندگانش صحبت میکند.